جوشکاري، يک درهم آميختگي (ذوب توام) يا ترکيب موضعي فلز است که در محل اتصال با گرمايش فلز تا دماي ذوب، با اعمال فشار يا بدون آن و با استفاده از فلز پرکننده يا بدون آن صورت مي گيرد. نقطه ذوب فلز پرکننده (در صورت استفاده ) بطور تقريبي برابر دماي ذوب قطعات مورد اتصال (فلز مادر) مي باشد. جوش، قسمت ذوب گشته به هنگام جوشکاري است و اتصال جوش شده، پيوند دو يا چند عضو توسط فرآيند جوشکاري مي باشد.

متداول ترين روش جوشکاري قطعات تحت فشار، ذوب نمودن فلز در ناحيه اتصال مي باشد که در آن گرماي مورد نياز ذوب را مي توان از چند راه مختلف تامين نمود. در جوشکاري ذوبي، به قطعات مورد اتصال هيچگونه فشاري اعمال نمي شود. جوشکاري قوسي، جوشکاري گازي، و جوشکاري ترميت، از متداول ترين روش هاي جوشکاري ذوبي مي باشند.

جوشکاري قوسي، ذوب و در آميختن لبه قطعات مادر، توسط گرماي ناشي از بوجود آمدن يک قوس برقي بين يک الکترود يا ميله فلزي و فلزي مادر مي باشد. در اين روش مواد مصرفي شامل الکترود يا ميله جوشکاري، و فلز مادر مجاور آن ذوب مي شوند. به هنگام سرد شدن، نقاط ذوب و در هم آميخته سخت مي شوند، و در نتيجه دو قطعه توسط موادي پيوسته بهم متصل مي شوند. ديگ بخار

در جوشکاري قوسي فلزي، ميله جوشکاري مي تواند از دو نوع الکترودهاي بدون روپوش، و الکترودهاي روپوشدار باشد. براي جوشکاري قوسي ساده، از الکترودهاي بدون روپوش استفاده مي شود؛ حال آن که در جوشکاري قوسي محافظت شده ،از الکترودهاي روپوشدار استفاده مي نمايند. استفاده از الکترود روپوشدار به اين علت است که مواد گدازآور، يا پوشش روي الکترود (شکل 3-1)، فلز نشانده در درز جوش را از اکسيد شدن محافظت مي نمايد. در نتيجه، در مقايسه با الکترود بدون روپوش، نوع روپوشدار آن، جوشي مطمئن تر ايجاد مي نمايد. جوش قوسي فلزي محافظت شده را به اختصار با حروف SMAW (Shielded Metal Arc Welding)نشان مي دهند. 

منبع: مشهد بويلر