برخي از عواملي كه باعث افزايش درجه حرارت دودكش مي شوند مي توان بشرح زير دانست :
1- ايجاد رسوب بر روي سطوح حرارتي ديگ هاي بخار لوله –آتش
2- كاهش بيش از حد سطح آب درون ديگ به دلايل مختلف كه باعث شود برخي لوله هاي حرارتي خارج از آب قرار گيرند
3- تنظيم نبودن مشعل و بد كار كردن آن و در نتيجه ايجاد دوده بر روي جداره هاي داخلي لوله ها براي تنظيم ترموستات دودكش بايد دماي گازهاي خروجي از دودكش, از سازنده پرسيده شود ولي در هنگامي كه دسترسي به سازنده وجود ندارد مي توان براي ديگ هاي بخار دماي گازهاي خروجي از دودكش را معادل دماي بخار اشباع در فشار كاري ديگ بعلاوه 100-150°C در نظر گرفت اما بايد دقت كرد كه اين دما در شرايطي كه ديگ بخار مفروض با حداكثر توان توليد بخار (100%) كار مي كند دمايي منطقي و صحيح است و در غير اين صورت مثلاً در شرايط كاركرد 60% ديگر دماي فوق معتبر نخواهد بود دماي دودكش از 320°C نبايد كمتر شود.

به منظور اطمينان از ميزان مناسب TDS آب درون ديگ بايد از آب داخل ديگ نمونه برداري كرد و سپس در آزمايشگاه تست ها و عمليات شيميايي لازم بر روي نمونه صورت گيرد حتي اگر بهترين سيستم كنترل اتوماتيك TDS بر روي ديگ نصب شده باشد اين امر در بويلر هاي فشار بالا و دما بالا خطرناك بوده و در صورت خروج مستقيم آب از ديگ به منظور نمونه گيري در اثر تقليل فشار ناگهاني مقداري از آب به صورت بخار در خواهد آمد (بخار فلاش) اگر بخار ايجاد شده به آتمسفر فرار نمايد TDS موجود در آب كندانس باقي مانده بيشتر از ميزان موجود در ديگ خواهد بود بنابراين به منظور نمونه گيري دقيق و با امنيت بالا از آب ديگ نياز به وسيله اي است تا بتوان به كمك آن آب لازم براي نمونه گيري را خنك نمود. اگر نخواهيم تبليغات جنسي را کرده باشيم دستگاهي وجود دارد به نام (Sample Cooler) که دستگاه مذكور در واقع يك مبدل حرارتي كوچك است كه در يك مدار آب خنك (با دماي آب شهر) ترجيحاً سختي گير شده، جريان دارد و در مدار ثانويه آب لازم را براي نمونه گيري و خنك شدن موجود است وسيله مذكور بسيار و بايد ضد زنگ بوده و در مقابل خوردگي مقاوم باشد و ماكزيمم فشار و دماي كاري آن از ماكزيمم فشار و دماي كاري ديگ كمتر نباشد.

علاوه بر دماي محصولات احتراق, تعيين مقدار هواي اضافي اكسيژن مورد نياز و نيز گاز CO2 و CO نيز لازم است مقدار هواي لازم براي سوخت كامل با احتساب ضريب اطمينان نبايد از 10% تجاوز كند اكسيژن موجود در دود حداقل بايد 1% باشد ولي از 2% تجاوز نكند يك محاسبه تقريبي نشان مي دهد كه براي هر 1% اكسيژن تقريبا 5% هواي اضافي لازم است مقدار گاز كربنيك موجود در دتود بايد تا آنجا كه ممكن است زياد باشد براي راندمان حداكثر در ديگ هاي با سوخت گاز طبيعي مقدار آن 10 و براي ديگ هاي با سوخت مايع حدود 13 الي 14% است آزمايش براي CO نيز بايد انجام شود منواكسيد كربن نبايد وجود داشته باشد زيرا گازي كشنده است و وجود آن نشانگر سوخت ناقص مي باشد وجود CO بدين معني است كه هواي كافي براي سوخت نمي رسد يا اينكه مشعل درست كار نمي كند علاوه بر آزمايش هاي فوق بايد آزمايش دود (Smoke) در مورد ديگ هاي با سوخت مايع انجام شود.